رسم هایی که باید تغییر دهیم!
رسم شده است که هر کسی می میره اطرافیان و فامیل برای اون پارچه و پرده می نویسند و غم وارده را تسلیت می گویند.
چرا باید این طور باشد که ما تسلیت گفتن خودمان را حتما به این شکل علنی کنیم و برای خودمان در واقع تبلیغ کنیم تا بگویند مثلا فلانی هم تسلیت گفته است.
اخیر هم رسم شده که هر کسی فوت می کنه در قطع آ چهار برگه تنظیم می کنند و از طرف اشخاص و گاه ارگانها تسلیت می گویند.
خوب اینهایی که روی کاغذ نوشته می شود می تونه از طریق تریبون اعلام بشه.
از طرف دیگه همینها البته می تونه از طریق حضور در مراسم انجام بشه و لازم نیست حتما روی کاغذ یا تریبون هم بیاد.
نوشتن روی کاغذ خودش یک نوع اسراف هست.
متأسفانه امروزه تشریفات متفاوت و گوناگونی در حال بروز و ظهور هستند. مثلا به جای پرده نویسی حالا بنر نوشتن هم برای فوت شده گان در حال رواج پیدا کردن هست.
در همین رابطه جالب است بدانید که در برخی شهرها مثلا خلخال و یا رضوانشهر در مناطقی رسم است که همسایگان تا چندین روز وظیفه پذیرایی از مصیبت دیدگان و میهمانان آنها را دارند. یا در جایی رسم است که مردم وقتی به درب خانه مصیب دیده مراجعه می کنند با خود بسته خرما و با حلوای نذری می برند.
چه خوب بود افرادی که اقدام به پارچه نویسی می کنند به جای آن پارچه نوشته خرما می بردند تا فایده ای به حال خانواده مصیب دیده هم داشته باشد. ضمن آنکه از لحاظ اقتصادی هم به صرفه تر بود.
از لحاظ محیط زیستی هم این پارچه نوشته ها خود معضل محیط زیست هستند به راحتی به طبیعت بر نمی گردند و امکان بازیافت آنها هم در شرایط حاضر وجود ندارد.
پس بهترین راه، انجام ندادن این کار و جایگزین کردن آن با یک رسم خوب مثل بردن خرما و نذری به منزل مصیبت دیدگان است.
از بحث بنر، پارچه نوشته و کاغذ نوشته که بگذریم می رسیم به بحث شام دهی و شام خوردن در مراسم وفات سوم، هفتم و چهلم و ...
چرا باید ماها در جلسه ای که باعث آزار و اذیت خانواده مصیبت دیده می شود شرکت کنیم.
چرا باید خانواده ای که تازه مصیبتی به آنها وارد شده است، باید به فکر تأمین مالی یک مراسم فوق العاده هزینه بر باشند.
ما با هدف سبک کردن بار مصیبت به نزد خانواده مصیبت دیده می رویم حال آنکه با شرکت در مراسم آنچنانی خود باری می شویم بر مصیبت دیدگان.
خیلی از خانواده ها بر اثر بدعتی که ایجاد شده است در شرایط بدی در این رابطه قرار می گیرند و تصور می کنند که اگر مراسم شام دهی انجام نشود به آبروی خانوادگی آنها لطمه ای وارد می شود.
حال آنکه در دین ما نیز هدف از حضور نزد افراد مصیبت دیده تسکین درد است نه نمک پاشیدن به درد.
وقتی به منزل مصیبت دیده می رویم و آنها به جای عزاداری باید به فکر شام مردم باشند در واقع به زخم آنها نمک می پاشیم.
البته بعضی افراد که دارای تمکن مالی هستند در همین رابطه می گویند ما که پول داریم چرا خیرات انجام ندهیم.
در پاسخ باید گفت: چه کسی گفته است خیرات تنها شام دادن و یا ناهار دادن است؟
البته این هم در جای خود خوب است اما نه اینکه به عنوان رسم اعیانی مطرح شود. ما نباید کاری کنیم که افراد مستحق با فوت بستگانشان خجل شوند.
این افراد می توانند مبلغ خیرات خودشان را در موسسات خیریه خرج کنند. مثلا مراکز جمع آوری کمک برای بیماران دیالیزی که خانواده های بسیار محفوظ به حیا و نیازمند عضو آن هستند. یا در امور ساخت مساجد می توانند این پول ها را هزینه نمایند.
همچنین می توانند به نیازمندان نزدیک خانواده خود کمک کنند که ثواب آن از خیریه عمومی مردم از طریق ناهار دادن می تواند بیشتر هم باشد.
می توانند خیرات خود را برای تأمین مالی یتیمان تحت پوشش کمیته امداد هزینه نمایند و در این رابطه تبلیغ کنند تا افراد دیگر هم مجاب به انجام این کار شوند.
البته در این موارد نمونه هایی هم وجود دارد. سال 92 خانواده ای در ماسال هزینه های مربوط به خیرات خود صرف کمک به انجمن بیماران کلیوی کرد و در موردی دیگر خانواده ای هزینه خیرات خود را صرف تکمیل ساختمان مسجد روستا نمود و ...
